Visavontuur aan de Waterweg: Een Dagje Vissen met Sjakie

Beste visvrienden,
Nadat enkele weken geleden Eldert en Martijn aankondigden dat er tong in de waterweg te vangen was begon meteen het bloed in onze oude aderen sneller te stromen. Hier hadden we al ’n hele poos op zitten wachten dus meteen werd er ’n visdagje ingepland, woensdag 11 juni, laag water op ’n goed tijdstip om te steken en mooi weer in het vooruitzicht. We waren gepakt en gezakt om af te reizen naar het zilte, krentenbollen gesmeerd, koele biertjes in de koelkist toen m’n makker Sjakie me ’s morgens om 6m45 uur belde dat ie zich helemaal niet lekker voelde. Uiteraard staat bij ons de gezondheid voorop en het is dan niet slim om met dit gegeven de verre reis naar het zoute te gaan ondernemen dus besloten we op het allerlaatste moment om dan maar niet te gaan. Gelukkig knapte m’n maatje snel weer op en enkele dagen later huppelde hij weer als ’n jonge bos geit met z’n Nelleke door Veldhoven. Ikzelf had echter een 2-weekse vakantie in ons mooie Friesland gepland dus het zou toch wel weer efkes gaan duren totdat we onze visdrang konden gaan ontplooien. Na ’n leuke vakantie met prachtig weer konden we dan toch na lange tijd weer ’n dagje in gaan plannen. Donderdag 10 juli, om 9.50 uur laag water, mooi tussen spring en dood tij in en bovenal waren de weersvooruitzichten prachtig, volop zon en bijna geen wind, dit zou ons dagje gaan worden. Om 7.45 uur stond ’n stralende Sjakie op m’n inrit en nadat we snel onze hengelspullen ingeladen hadden tuften we met ’n blij gevoel richting de Zeeuwse wateren. Het was rustig op de wegen en goed te merken dat de vakantietijd in het zuiden begonnen was. Uiteraard hadden we, zoals altijd, meer dan genoeg gesprekstof om over te zeveren. Over de politiek valt deze reis weinig te vertellen om de simpele reden dat er niks gebeurt. Toen we nog ’n regering hadden lagen ze alleen te bekvechten met elkaar in plaats van ons land te gaan besturen en nu het kabinet gevallen is zijn ze alleen bezig met nieuwe ”loze” verkiezingspraatjes zodat het circus over ’n poosje wederom opnieuw kan beginnen. Het is gebleken dat niets zo onbetrouwbaar is als onze regering die erin uitblinkt om tijdens het spel de door hun zelf gemaakte wetjes te gaan veranderen. Klimaat, milieu en het recht om te demonstreren kosten bakken vol met geld terwijl onze ouderen zowel thuis als in sommige verzorgingstehuizen smeken om fatsoenlijke hulp, het lijkt erop dat we in ons kleine landje helemaal zijn doorgedraaid. Toen we in de regio Bruinisse kwamen en zagen dat van een zestigtal windmolens
er maar twee draaiden bleek al weer dat in ons landje regeren niet vooruitzien is. De woningbouw ligt soms helemaal op z’n gat door enkele rondfladderende vleermuizen terwijl we onze Noordzee gestaag vol blijven bouwen met vogel en insecten vermoordende windturbines. Om iets voor 10.00 uur arriveerden we bij onze steeklocatie en we konden meteen aan de slag. Het water was ontzettend ver af en ook bleken we de enigste te zijn die er belang in stelden om aas gaan te steken. Door de magere vangsten is er natuurlijk ook weinig animo om je bezig te houden met deze fitnesstraining maar zolang 1kg. pieren duurder zijn dan ’n goeie biefstuk loont het voor ons de moeite om dit zelf te doen. Na zo’n 1½ uurtje buig en strekoefeningen kregen we toch gezelschap van ’n Duitse vakantieganger die verwoede pogingen deed om ook wat aas in z’n emmer te krijgen. Na ’n gezellige babbel was het nog efkes ploeteren maar na 2 uurtjes inspanning hadden we zo’n 3 kg. prachtige pieren in onze emmer zitten.

Dit moest ruimschoots voldoende zijn om ook tot in de donkere uurtjes de dag vol te maken. Nadat ik m’n vriend bevrijd had uit ’n afrastering van schapengaas waar ie met z’n achterpootje ingehaakt zat was het de hoogste tijd om naar de geplande vis stek af re reizen. Een boer die onkruid aan het spuiten was maakte nog snel ’n fotootje van onze mooie berg verse pieren en toen was het gas op de plank. Het was nu aanmerkelijk drukker op de weg , met dit prachtige weer zoeken de mensen immers massaal de zee op. Rond 1.15 uur waren we op onze visplaats aan de waterweg waar ’n jonge man met z’n zoontje ook net gearriveerd

was om te kijken of ze ’n visje konden gaan haken. Snel de wandeling naar achter toe opdat we weinig last zouden hebben van evt. andere gegadigden die waarschijnlijk later op de dag zouden komen. Het water was ver af, Sjakie kon via het trapje naar beneden terwijl ik vanaf ’n buis in het water probeerde om zover als mogelijk was de pieren hun zwemles te geven. M’n maatje viste met een hengel met de bekende toverstokjes en eentje met dwarrellijntjes. Ikzelf had beide stokken voorzien van dwarrellijnen. De zon deed uitermate goed z’n best en het was dan ook geen
overbodige luxe om ons gespierde lichaam stevig in te vetten zodat we niet op ’n stelletje rode kreeften zouden gaan lijken. Snel na onze inworp gaven kleine korte tikjes op de toppen aan dat er ook nog iemand anders dan de vis belangstelling had voor onze overheerlijke pieren en jawel hoor, m’n eerste vangst was dan ook mijnheer krabbemans in hoogsteigen persoon.

Ook m’n vriend zag bij het binnen draaien van z’n lijnen dat de haken totaal kaalgevreten waren. Krabben kunnen voor
vissers, net als ganzen bij de boeren, een plaag zijn, zeker als ze met grote getale aanwezig zijn. Het water kwam vrij snel op terwijl er daarentegen zeer weinig stroming stond. De familie krab scheen dit geen bezwaar te vinden en het was noodzakelijk om tussen de 7 en 10 minuten de lijnen binnen te draaien om deze opnieuw van aas te voorzien. Alhoewel we een enorme berg pieren hadden, we vissen allebei maar met 2 haken op onze onderlijnen bleek dit toch een flinke aanslag op onze voorraad te zijn. Na een uur telkenmale aas vervangen kreeg ik eindelijk dan toch m’n eerste echte aanbeet en ’n bot die de pan waardig was, mocht als eerste in de emmer.

Meteen daarop huppelde m’n maatje over het trapje naar beneden en ook hij had z’n 1 e panvis bij z’n lurven.

Het leek erop dat de vis eerder bij het aas kon komen dan de krab en met regelmaat konden we wat bot op het droge takelen.

De kleintjes terug naar hun mama en de grotere in de emmer om nadien hun eerste zwemles in de pan te krijgen. De zon was inmiddels overmatig z’n best gaan doen en achteraf hadden we misschien toch wel de parasol mee moeten nemen, wat goed is voor de regen kan immers ook goed zijn tegen de zon. Met wat lekkere hapjes en ’n koel sapje was het volop genieten van de passerende schepen zeker nu we zo nu en dan wat rammels op de toppen kregen. Zo snel als de vangst begon nam deze echter ook weer af en leek het erop of de krabbemans z’n hele familie uitgenodigd had. We zagen onze voorraad pieren zienderogen kleiner worden en als we bijv. 5 ons per man gekocht zouden hebben hadden we om 17.00 uur al huiswaarts moeten keren. Iedere 10 minuutjes 8 pieren is immers ’n feest voor de krab maar ’n aanslag op ons aas. We hoopten later op de dag, tijdens de schemer, of in het donker toch nog ’n tong of ’n paling te kunnen strikken.
Momenteel liet ook de baars het afweten en bleef het met regelmaat opnieuw pieren aanrijgen, met kale haken kun je immers niks vangen. Rond 20.30 uur kregen we gelukkig toch weer aanbeten die wat panvis opleverden waarbij zelfs zo nu en dan een doubletje geen uitzondering was.

De tong, de baars maar ook de paling bleken helaas, net als vele Brabanders, met vakantie te zijn. Rond 22.00
uur moesten we onze hoofdlampjes tevoorschijn halen, inmiddels hadden we beide zo’n tiental botten voor het thuisfront. Tevergeefs bleven we hopen op ’n mooie scheefsmoel, ’n mooie paling of ’n maatse baars. Rond 22.30 uur kwam een mooi verlichte cruiseboot nog wat sfeer brengen maar de rammels op de toppen bleven uit.

Om 23.00 uur vonden we het welletjes en begonnen we met het opruimen van onze hengelspullen. Geen tong vandaag maar toch een paar maaltjes panvis. Ook het prachtige weer droeg ertoe bij dat we weer terug konden kijken op ’n gezellige dag aan het water. Tijdens onze reis naar huis lalden we beide gezellig mee met de Nederlandse kaskrakers van
Korry en de Krekels maar volgens mij was dat ook ’n bietje om niet in slaap te sukkelen. Om 1.30 uur arriveerden we weer moe maar voldaan van ’n lange maar leuke visdag weer in Eersel. Voorlopig lijkt het erop dat we nog efkes geduld moeten hebben met de tong maar…..als ie er is dan zijn wij er ook weer. Voor nu, heel veel groetjes aan iedereen en ik zou zeggen, blijf het proberen!!!!

Groetjes, Henry.