Ronny en Jurgen op de Westerschelde

Zaterdagmorgen om 04.00u uit de veren want er ging gevist worden. De afspraak met mijn maat Jurgen was om te gaan vissen om 05.00u, met zijn boot vanuit Cadzand. Doel: “haaitjes” plus “verrassingen”. Jurgen scoorde alvast de eerste verrassing want we gingen vissen in het gezelschap van drie olympische kampioenen. Jurgen had namelijk drie prijsduiven bij van zijn broer die we dan op open zee gingen lossen als training voor de olympische wedstrijd vanuit Londen volgend weekend.

Maar eerst ging er gevist worden en zo gezegd, zo gedaan. Dus boot te water en op weg naar onze bestemming. Eerst een beetje slalom tussen de containerschepen. Prachtig toch, zo tijdens het aanbreken van de dageraad op volle zee!

We zijn nog niet aan het vissen en we zijn al aan het genieten! Op onze bestemming aangekomen nog even ankeren en we konden gaan vissen. Met drie olympische kampioenen als supporter mochten de verwachtingen wel hoog zijn. We waren pas aan het vissen toen mijn maat een mooie beet kreeg en de eerste gul was een feit. Een torretje van juist aan de maat. Die kon alvast terug want daar waren we niet voor gekomen. Maar de start was gegeven. Even later deed hij dit nog een keer, opnieuw een gulletje. Toen was het mijn beurt en kreeg ik ook een ferme tik op de hengel. Gelijk ging het door mij dat dit misschien wel eens een haaitje kon zijn, niet de grootste aan de beet te zien, en aan de dril te voelen, maar toch…. Fout gedacht want het werd een bot. Een mooie dikke bot van 39cm waar ik best tevreden mee was.

Even een foto en dan terug.

Jurgen deed ondertussen ook lekker verder en hij wist nog 2 gulletjes te vangen. Deze waren iets ruimer aan de maat en daar gingen we ons moeder wel een plezier mee doen. De leefnet werd dus ook boven gehaald. Even later had ik opnieuw een aanbeet gezien, niet die knal die we graag zien, maar toch een teken van vis. Het drillen ging zwaarder dan verwacht en ik dacht opnieuw aan een bot, maar tot mijn verrassing was dit een vloermat.

En wat voor één zeg, een scheefsmoel van 43,8 cm.

Mijn persoonlijk record was gebroken. Van verrassingen gesproken! Nu was de toon pas goed gezet. En blijkbaar waren de tongen nu “los” want nu was elke beet goed voor een tong. Onder luid “gekir” van onze drie olympische kampioenen konden we nog zeven maatse tongen en een vijftal ondermaatse tongen vangen. Ik weet niet als het er iets mee te maken had maar het is wel een feit dat ondertussen het weer aan het veranderen was en dat deze zonnige, kalme morgen aan het veranderen was naar een zwaar bewolkte dag en dat de wind ook zijn duit in het zakje deed. Dit was plots geen 3 Bf meer. Maar toch zeker een eigenaardige belevenis dat we op een haaienstek plots alleen tongen konden vangen. We zagen de regenbuien gewoon komen en ook daarom was het tijd voor onze drie olympische kampioenen om ons te verlaten. Jurgen besloot om ze nu te “lossen”, juist voor de regenbuien, zo konden zij ook doen waarvoor ze gekomen waren.

En inderdaad, zoals het hoort voor prijsduiven, direct groepeerden ze zich en vertrokken ze in de goede richting. Goodbye champs and good luck! Tien minuten later kregen we van moeder natuur gratis een verfrissing en regende het pijppestelen. Gelukkig bleef dit maar een half uurtje duren. Ondertussen werd er nog gevist ook. Ik kreeg een “slappe” lijn, dus niet treuzelen en doen waarvoor wij gekomen waren. Vissen en vangen. En ja, deze maal een “sharkie”. Wat een kracht heeft die jongen. Mijn maat heeft al de schepnet genomen als wij de haai de eerste maal met zijn vin zien, 20 meter achter de boot. Enkele seconden later is het over want ik verlies het contact met de vis en denk ik dat hij zichzelf heeft kunnen onthaken, maar bij het controleren van de onderlijn zie ik dat mijn haak gewoon gebroken is in de kromming. Misschien is dit voor vele mensen balen, maar wij laten dat niet aan ons hart komen. Volgende keer beter, zeggen wij dan. Gewoon altijd de onderlijnen goed verzorgen en als je dan een haai hebt die de haak kan breken………… Yeah, sometimes you win and sometimes you lost Volgens Jurgen is het nu tijd om naar haaienstek nummer twee te varen, dit in verband met de stroming en omdat de zee hier nu wel echt slecht ligt. Dus zo gezegd, zo gedaan. Daar gekomen was het al direct bingo voor mijn maat want hij wist bijna onmiddellijk een prachtige beet te verzilveren. Haai? Nee, 2 mooie gullen. Amai, terwijl we aan het lachen zijn dat mijn moedertje blij zal zijn met deze vissies krijgt hij een echte klapper op zijn andere lijn. Zonder twijfel haai! En ja, deze maal is het een prachtige vis van een haai. Na een paar keer door de slip te gaan en na een prachtige dril krijgt hij hem in het landingsnet en zien we een haai van 93-94cm. Even een paar foto’s en dan terug.

Alvast een goed begin op deze stek. Ondertussen ben ik een beetje aan het kampen om mijn vislijnen in de goede positie te krijgen, maar het mag niet baten. Het water is te wild gekomen en mijn lijnen gaan altijd onder de boot of langsheen de motor. Ik weet er gewoon even geen raad mee, ook omdat de boot zich altijd zet naar de wind. Daarom besluit ik om met 1 lijn te vissen. Gewoon even afwachten en genieten. En haai scheppen voor de Jurgen want ondertussen is hij zijn tweede beet aan het verzilveren. En wat een aanbeet. Deze jongen vecht echt voor wat hij waard is. De verwachtingen zijn dan ook hoog maar bij het landen in het landingsnet zien we gelijk dat deze jongen toch een maatje minder is (maar daarom niet minder sterk). Na het meten; 84cm en na een paar foto’s hebben we deze vechter dan ook netjes terug de vrijheid gegeven.

Omdat de wind nu echt aan het “fluiten” is en de zee een beetje te ruw geworden is besluiten we dan om te stoppen. We hadden graag nog een beetje verder gedaan en misschien hadden we dan nog wel een “verrassing” gevangen, maar de weergoden beslisten er anders over. Nadat we de boot dan netjes getrailerd hadden (en gepoetst) konden we toch besluiten dat dit een leuke visdag geweest was, samen met onze olympische vrienden, samen met het verbreken van mijn persoonlijk record voor de tong en samen met twee “sharkies” aan boord.

Dus eind goed, al goed!!!

Greets, Ronny