Boys in action op de Happy Fisherman

Boys in action op de Happy Fisherman

Na een eerdere vergeefse poging was het dit keer gelukt de boys mee te krijgen om te gaan makrelen met The Happy Fisherman (Stellendam). De boys zijn mijn eigen zoon en zijn kameraad (als sinds de basisschool, inmiddels is hij beroepsmilitair). Ja ze hadden wel eerder gevist, dus geen probleem. Of ik wel voor hengels en aas wilde zorgen. Nou dat was geen probleem want hengels zat en aas voor makrelen bestaat simpel uit witte-veren-aan-een-haakje-paternoster a 1,95. Daaronder een bom lood en klaar.

Wij, de harde kern onder de Happy Fisherman makrelenvissers, waaronder diehard Wim, was al ruim voor tijd aanwezig en we hadden zeker een half uur eerder kunnen vertrekken als de boys niet precies op de vertrektijdminuut op ‘t gemak kwamen aandrentelen.

Nu is het bij makrelen op de boot van Leo van Tol zo, dat er vanaf het verlaten van de haven door Leo met zijn arendsogen wordt uitgekeken naar meeuwen. Sommige grote makrelenschepen zijn daarvoor uitgerust met speciale meeuwenradar waarmee je op tien kilometer afstand een meeuw nog kan zien schijten. Leo pakt gewoon zijn verrekijker en ziet dan meeuwen waar geen ander mens ze ziet. Wij zeggen dat dan natuurlijk niet tegen hem en knikken instemmend en mompelen jaja als bevestiging. Maar gezien hebben we er natuurlijk vanaf die afstand geen eentje.

De boys rookten op het achterdek een sigaretje en verder niets. Of ze de hengels niet eens zouden optuigen, want op het moment dat Schipper Leo meeuwen zou zien, was het nog maar een kwestie van enkele minuten of we zouden in een school makrelen zitten. O ja, dat was waar ook! de hengels optuigen. Ze hadden er nog niet aan gedacht.

Het magische moment dat Leo meeuwen zag, brak snel aan. We verlieten de haven om zeven uur. De meeuwen werden gespot om kwart voor acht en om negen uur was de Colemon Eskimo van 180 liter inhoud tot aan de nok toe gevuld met makrelen. De eerste honderd ving ik alleen. De boys haalden er niet een boven. Ze visten met het lood op de bodem terwijl de vis hoog zat of zaten met elkaar in de knoop. “Spagettiboys” volgens de schipper. Na mijn ingrijpen (schaar, nieuwe onderlijn en hup vissen) kwamen er aarzelend wat makreeltjes bij de boys omhoog. En die moet je dan van de haak halen. “Haak in mijn hand” brulde de kameraad opeens. Ik meteen kijken. Dat telt niet, hield ik hem voor. Pas als t ie door en door is. En deze zit net in je velletje gehaakt. Als je blaast is t ie los.

En dat moet ons land verdedigen.

Maar goed, de koelbox raakte dus in no time vol. En dan moet je gaan schoonmaken. Anders zit je thuis met die troep.

Kijk jongens zo doe je dat. Met dit mesje snij je zo en dan doe je dit en…..ze bleven waar ze waren, mompelden wat, en staken geen poot uit. Pa mocht gaan schoonmaken. Al goed, maar dan neem ik ze ook allemaal mee. Als je vis wil, dan moet je die zelf kuisen. t Was geen probleem. Ik mocht ze allemaal hebben. Als ze ‘savonds maar wel mee mochten eten (vers gebakken makreel). Dat mocht.

Nou moet ik eerlijk zeggen, dat ik na honderd makrelen te hebben verlost van hun darmen het spuugzat was. De temperatuur in de Eskimo lag nog op vriespunt en dus bewaarde ik nog twee honderd schoonmaakmakrelen voor moeder de vrouw en vroeg een biertje aan Leo. Het was tenslotte knap warm.

Schipper, dekhulp en de harde kern waren het er allemaal over eens: de boys, dat viel tegen. Ze hadden er niet zo veel van gebakken. Ik was het er helemaal mee eens. Tot aan de kade. Toen stond ik daar met een koelbox van 150 kilo. Tja. Gelukkig waren er de boys. Moeiteloos tilden vier spierballen de box t vaste land op en daarna in de achterbak van de Clio. En thuis er weer uit.

Lange leve de makrelen, boys.

Westlandse Willem