Vissen in Langeland, Denemarken

Wiek, Louis en ik hadden afgesproken, dat wij dit voorjaar een visvakantie naar Denemarken zouden maken. Vorige week vrijdag was het zover en kon ik Louis thuis ophalen voor de reis naar Langeland. Wiek nam zijn eigen boot mee –een Boston Whaler Revenge- en ging om 08.30 uur op pad. De reis verliep voorspoedig, maar bij Bremen en bij de Elbetunnel was het prijs: files. Om half zes kwamen wij bijna gelijktijdig aan bij het IBIS-motel in Handewitt. (bij de grens) Daar hebben wij heerlijk gegeten, overnacht en ontbeten.

De volgende morgen vertrokken wij weer naar Rudkoping. (kantoor Novasol) Het huisje was al schoongemaakt en over luxe hadden wij niet te klagen. Vier slaapkamers, een bubbelbad, sauna en Wifi. Wat wil je nog meer? Jammer was, dat door de vele regen het terrein erg zacht was en er onvoldoende verharding was om de boot goed weg te zetten. De zaterdag werd vervolgens gebruikt om ons te installeren, nog wat brood te halen en alles in gereedheid te brengen.

Zondagmorgen om 8 uur klaar met het ontbijt (wij houden ook van vakantie en gaan dus niet om 06.00 op) en om 09.00 uur op het water. Eerst geprobeerd bij een wrakje, niet ver uit de kust. Ik viste zelf met een onderlijn met 2 bijvangers (kleine shads) en daaronder een grotere shad aan een “kogel” lood. Louis en Wiek visten met een zager. Ik ving die morgen een mooie gul op de bijvanger en Wiek en Louis wat kleinere gulletjes op de zager. Duidelijk is, dat de shad minder vangt, maar wel grotere vis boven brengt. ‘s-Middags op de platvis gevist op 10 meter. Louis met een zager en Wiek met een lepel. Ik had een constructie gemaakt van een ABU RAUTO lepel, met daarboven 3 kleine ronde loodjes van 17 gram. Vastgezet tussen sleeves. Aan de onderkant één haak (Kensaki) nummer 1. Het is prachtig om te zien hoe fel de schollen (tussen 30 en 38 cm) bijten! Vaak komt er een 2e schol achter de eerste schol aan, die al aan de haak zit. Prachtig. Als je niet op de gul wilt/kunt vissen, dan is dit een uitstekende alternatieve methode. En ik weet zeker, dat je een kist vis aan het einde van de week vangt. Aan het einde van de dag toverde Louis (dat deed hij alle dagen!) als een volleerde kok een diner op tafel dat zeker één Michelin-ster verdient.

Maandag begon de dag slecht. Het was potdicht van de mist en wij besloten –voorzichtig- bij de gele paal te blijven. De gul deed het niet, dus werd er op platvis gevist. 15 kg platvis en meer is op één dag niet moeilijk. Schollen zijn zo breed, dat je die bij het schoonmaken niet in de hand kon houden. In de avonduren werd er TV gekeken en op de Tablet “gespeeld”. Natuurlijk met een borrelnootje en een glaasje Grappa, port, wijn of ander vocht, dat lijkt op water, maar het niet is. Kortom: ook hier werd niet op bezuinigd.

Dinsdag was het weer aanzienlijk beter en vertrokken wij naar de “Blinde Darm”. De Boston Whaler scheerde over het water, voortgestuwd door een 150 PK Mercury. En ik verzeker je: dat wil wel! Aangekomen telde ik 16 collega vissers, met bootjes, veelal gehuurd bij IBI-verleih in Spodsbjerg. Wat ook opvalt is, dat vooral onze Oosterburen in bootjes komen, waarmee je bij ons niet eens op het Kanaal door Walcheren zou durven varen. Vastgeroeste stuurinrichtingen, nul komma nul navigatie, geen zwemvesten, afijn, zij doen er alles aan om een ongeval te riskeren. Alle 16 boten vingen bijna geen vis. De wind nam toe –weliswaar uit het Zuidwesten- maar veroorzaakte aan het eind van de morgen grote golven en iedereen ging retour naar de haven. Wij konden met de Boston Whaler nog even op de “platters”. Tegen de middag kwam een patrouilleboot van de Kustwacht langs en hoewel wij geen opmerkingen kregen, besloten wij ook terug te varen naar de haven.

Ook woensdag was het nog windkracht 6 (uit het Zuidwesten) en wij konden wel het water op, maar van “leuk vissen” is dan geen sprake meer. Er werd besloten het water niet op te gaan. Wij werden gebeld door Frans, die samen met Theo ook thuis waren. Theo zijn dieptemeter stond in één keer op de Engelse taal en hij vroeg Wiek te helpen. Wiek had Theo en Frans ontmoet op de “Ruildag” van de Deltavissers in Ouddorp en daar was het contact gelegd. Zo zie je maar weer: elkaar ontmoeten op een gezellige beurs heeft alleen daarom al voordelen. Nadat Wiek de plotter weer op onze moerstaal had gezet, zei Frans: als ik je kan helpen, bijvoorbeeld met vis te fileren, geen probleem. En optimisten als wij zijn, hebben wij dat natuurlijk goed onthouden!

Ja, er resteren dan nog 2 dagen (eigenlijk 1 ½) en de gulvangst was nog niet groot…………………..

Donderdag zijn wij naar een andere stek gegaan, maar opnieuw was de gulvangst mager. Totdat Wiek een lepel in het water liet zakken met een stukje zager. De lepel haalde de grond niet eens en er kwam een leuke gul boven. En 5 minuten later weer één. Shad opruimen en mijn platvislepel tevoorschijn halen. Laten zaken en pats! Beet! Aan het einde van de dag hadden wij een speciekuip vol met gul boven de 40 cm. Wij Frans gebeld of hij wilde fileren. “geen probleem” zei Frans en wij waren benieuwd naar zijn fileerkunst. Hij vroeg: moet ik de gullen “vlinderen”? Ik keek de man “schaapachtig” aan. “Vlinderen”? Ja, dat is de Engelse wijze van fileren voor kleinere gul. De grote gullen fileer ik dan op de “normale” wijze. Frans –eigenaar geweest van een groothandel in vis- verstond de kunst van het fileren 100%. De kleine gul werd gefileerd zoals je haring schoonmaakt en de grotere op bekende wijze. Theo pakte alles in “lagedruk” plastic. Nou, beter kun je het niet meer mee maken! Frans en Theo: hartelijk dank!!

Vrijdag werd onze laatste dag. Een wat beperkte dag qua tijd. Je moet nog wat zaken regelen, de boot schoonmaken, het huisje schoonmaken etc. Dus wij zijn om 14.00 uur gestopt. Weer naar Frans natuurlijk. Meer dan een ½ metselkuip, was er goed voor, dat wij de ingevroren gul en platvis de volgende dag (vertrek dag) niet in twee grote koelboxen konden doen. Wiek moest nog en 3e koelbox uit de boot laten aanrukken.

De terugreis verliep goed. Een paar files (o.a. weer bij de Elbetunnel) zorgden weliswaar voor een uurtje vertraging maar op een reis van 1000 km is er altijd wel wat.

Ik ga dit jaar nog een keertje terug. Zeevissen in Denemarken (Langeland) is prachtig. De felle aanbeten van de schol en het gebonk van de gullen op je lijn, doet mijn bloed wat sneller stromen. De prijzen van de levensmiddelen komen steeds dichterbij de Nederlandse prijzen. Dus als je daar je boodschappen haalt ben je misschien 20% duurder uit. Ook dat valt dus mee. Daarnaast zijn de vakantiehuisjes prima ingericht en in het voor- en naseizoen niet duur.

Kortom: een gezellige week, met een prima boot, met best veel vis en een eigen kok. Het kan niet beter!

Kamperland,

18 april 2014/Ben Biondina